keder

Karanlık yine önüm karanlık.Ben ne yapıyorum anlamadım. İnsan bu yaşta bu kadar karamsar bu kadar umutsuz olabilir mi. Yaşadığım herhalde geçici bir durum diyorum.Diyorum ama yaklaşık 4 yıldır bunu diyorum.İçinde bulunduğum çıkmazın çözümünü de bulamıyorum.Her yeni yıla umutlu girmek istiyorum ama uyandığımda aynı yerde olduğumu görüyorum.Buna ne sebep oluyor onu da bulamıyorum.Hiç bir şey beni tatmin etmiyor, hiçbir şey bana mutluluk vermiyor.
Eskiden hiçbir şeyi dert etmeyen ben kendimi tanımaz oluyorum.Nerdeyim,ne haldeyim ben dahi bilemiyorum.Bunun çözümünü bana anlatacak varsa çıksın buyursun.Psikolojik destek almamın zamanı mı geldi.Bunları düşünmek dahi kendinden uzaklaşmak demektir.Ben beni anlamıyor,ben bana söz geçiremiyor.Varsın olsun ne olacaksa artık.
Bu yazıyı yazarken dahi acı çekiyorum.Etrafımdaki insanlara bakıyorum herkes ne kadar da mutlu görünüyor.İster istemez kıskanıyorum.Yaşamlarındaki mutluluk sırrını kendimce çözmeye çalışıyorum.Kafamdaki senaryoları yazsan ödül bile alırım.Ama derdim ne benim ben kimim ,sen kimsin,bunlarda kim..Hafızamda uzayıp gidiyor satırlar sonra önüme düşüyor onları tutuyor ve sizlere uzatıyorum..
Bugünlük benden bu kadar bu çıkmazlarımı çözebilirsem sizlerle paylaşırım.Beni bırakın siz mutlu olun yeter…